خداوندا!
یاد گرفتم که هرگز از مردمان دنیایم
آزرده خاطر نباشم
هرگز غمی از آنان به دل نگیرم...
بر کسی خورده نگیرم
و بیهوده نیز نکوشم بر اصلاح کسی...
بسیارند مردمی که وقتی باران می بارد
میگویند: "هوا دوباره بد است"

چترها را باید بست
زیر باران باید رفت
فکر را خاطره را زیر باران باید برد
با همه مردم شهر زیر باران باید رفت
دوست را زیر باران باید برد
عشق را زیر باران باید جست
زیر باران باید خوابید
زیر باران باید بازی کرد
زیر باران باید چیز نوشت حرف زد نیلوفر کاشت
زندگی تر شدن پی در پی
زندگی آب تنی کردن در حوضچه "اکنون" است
رخت ها را بکنیم
آب در یک قدمی است

در زد کسی انگار که مهمان داریم
در سفره گرسنگی فراوان داریم
امروز پدر ابر زیادی آورد
مانند همیشه شام باران داریم

در سمت توام
دلم باران ، دستم باران
دهانم باران ، چشمم باران
روزم را با بندگی تو پا گشا می کنم ...
هر اذانی که می وزد
پنجره ها باز می شوند
یاد تو کوران می کند ...
هر اسم تو را که صدا می زنم
ماه در دهانم هزار تکه می شود

کاش وقتی  آسمان بارانی است

 چشم را با اشک باران تر کنیم

کاش وقتی که تنها میشویم

 لحظه ای را یاد یکدیگر کنیم

آه ، باران
ریشه در اعماق اقیانوس دارد – شاید -
این گیسو پریشان کرده
بید وحشی باران .
یا ، نه ، دریایی است گویی ، واژگونه ، بر فراز شهر ،
شهر سوگواران .
هر زمانی که فرو می بارد از حد بیش
ریشه در من می دواند پرسشی پیگیر ، با تشویش :
رنگ این شب های وحشت را
تواند شست آیا از دل یاران ؟

آخرین برگ سفرنامه ی باران
این است
که زمین چرکین است